ART

Lakoniczna notka w Wikipedii niewiele mówi o dorobku Roy'a DeCaravy – artysty, który uczynił jedną z dzielnic Nowego Jorku nadrzędnym bohaterem swoich zdjęć – tymczasem zasługuje on na przywrócenie należytego mu miejsca w annałach fotografii

Gdy w kwietniu 1926 roku w Krakowie otwierano III wystawę Cechu Artystów Plastyków Jednoróg, szczególną uwagę wśród prezentowanych prac przyciągały obrazy młodego artysty polskiego pochodzenia od kilku lat mieszkającego i tworzącego w Paryżu. Towarzyszyła im pamięć o bardzo pochlebnych opiniach, jakie twórczość Eugeniusza Eibischa zdobyła rok wcześniej na paryskim Salonie Jesiennym. Ceniony krytyk, Waldemar George powiedział wprost, że obraz Eibischa jest na wystawie najlepszy. Było to ogromne wyróżnienie dla młodego artysty, który zaledwie kilka lat wcześniej znalazł się we Francji, a zdążył stać się częścią znaczącego środowiska artystycznego tego miasta. 

Krzyże za kratkami. Fallusy z kobiecymi ustami. Serca przekute strzałą Amora. Drzwi i okna, domy bez dachu. Szubienice. Twarze. Kreski, kropki, białe gołębie symbolizujące wolność. W tym wszystkim poukrywane przekazy, hasła, manifesty. I poglądy mające prowokować, uruchomić w odbiorcy myślenie. Polski plakat po II wojnie światowej przez niemal trzy dekady rozsadzał socjalizm od środka. To znane na całym świecie jedno z najważniejszych pojęć w sztuce w XX wieku, wraz z nadejściem upragnionej wolności zostało skazane na lata banicji. Ale oto nadeszło nowe!